Author: Kansrijksuriname

05-03-2015

 De brandslangen voor het WC project zijn verzonden!

Een telefoontje van Ramesh travel. De brandslangen zijn bezorgd. Hiep hoi. Nu nog de brief van de douane erbij en het pakket kan mee met de boot van 11 maart a.s.. Maar voor het zover is moet het pakket op een andere manier ingepakt worden. En dat kostte wel even wat moeite. Gelukkig was meneer Jotish van Ramesh travel zo vriendelijk en behulpzaam om mij te helpen om het pakket opnieuw verzendklaar te maken. Na bijna een uur met z’n tweeën druk te zijn geweest is het dan eindelijk klaar. Alle brandslangen en koppelstukken in een grote doos en de grote blauwe slang apart met veel plakband verpakt. Nu maar hopen dat het ook netjes en schadevrij aankomt in Suriname zodat de school in Guyaba er nog heel lang plezier van kan hebben.

Rosieta Ramesar

14-02- 2015

  Ga je nu al weer?

“Ga je nu alweer?”, vraagt een donateur van Kansrijk Suriname aan een bestuurslid. “Kost dat niet heel veel geld?” Eronder ligt onuitgesproken de vraag: “Kun je dat reisgeld niet veel beter uitgeven aan de mensen die jullie helpen?”.

Zo’n denkwijze is helemaal niet vreemd en we zijn er ook wel blij mee, want het toont dat onze donateurs graag zeker willen weten, dat hun geld goed besteed wordt. Maar de gedachte verdient ook een antwoord. Daarover gaat dit stukje.

Ten eerste. Het is absoluut essentieel dat er regelmatig vertegenwoordigers van Kansrijk Suriname ter plekke zijn. Voor het leggen van contacten, voor de monitoring van de lopende projecten, voor het benaderen van autoriteiten, voor het openen van deuren, die anders altijd gesloten blijven of zelfs onvindbaar en voor het enthousiast houden van alle betrokkenen.

We geven geld, maar we zijn en doen veel meer dan dat: we helpen kinderen en volwassenen  om eigen mogelijkheden te benutten en kansen in hun omgeving te grijpen. Dat kan alleen als we ook regelmatig ter plekke zijn.

Ten tweede. Alle reizen worden door de bestuursleden en vrijwilligers zelf betaald. Ze besteden hun vakantiegeld eraan, of ze zijn voor hun werk regelmatig in Suriname en dan betaalt de werkgever, of ze combineren het met een bezoek aan familieleden in Suriname. Het geld van de donateurs gaat regelrecht naar mensen en projecten die we ondersteunen.

Ten derde. Suriname is een fantastisch land met heel aardige mensen en een overweldigende natuur. En hoe meer je er kennis mee maakt, hoe vaker je terug wilt gaan. Om te genieten, maar ook om te helpen. Want de inkomsten van de overheid zijn bijna gehalveerd door de enorme daling van de goudprijs op de wereldmarkt, de ontwrichting in het binnenland door ontbossing en het werk van 45.000 illegale Braziliaanse goudzoekers wordt groter en groter en de trek naar de stad neemt toe, net als overal in de wereld en deels met dezelfde gevolgen.

Ga je nu al weer? Ja graag dus. Om al de bovengenoemde redenen.

Willem Wanrooij.

29-01-2015 

Hoe heet was het en hoe ver

Verder dan hier gaat de weg niet. De auto wordt neergezet en de baal rijst van 25 kilo wordt eruit gehaald. De zon schijnt onbarmhartig. Het is de lange droge tijd in Suriname. De meneer die de rijst sjouwt, weet nog niet hoe ver het is. Het zal wel meevallen, denkt hij. Dat doet het niet. Het is een heel end lopen naar het kleine, houten huisje waar de familie woont, voor wie de rijst bestemd is. In het huisje, aan de rand van Sunny Point,  woont een alleenstaande moeder met 8 kinderen. Ze verdiende geld met schoonmaken bij een blanke mevrouw. Dat was een goede regeling, want ze mocht de kleinste kinderen meenemen en meestal mochten ze mee eten.Toen kreeg ze rugklachten en werd ze ontslagen. Geen geld, geen eten. Zo is het leven, tenzij de buren je iets toestoppen. Dat gebeurt, maar niet alle dagen. Dan is er honger. Kansrijk Suriname zorgt er al voor dat 1 meisje uit het gezin naar de mulo kan. Nu neemt ze ook de ondersteuning van het gezin op zich.  De meneer wordt vergezeld door twee mevrouwen. Ze vertegenwoordigen alle drie Kansrijk Suriname en nemen direct actie, als ze van de honger horen. Allereerst door 25 kilo rijst te bezorgen.

Maar ook structureel door de moeder in contact te brengen met een Surinaamse groep vrijwilligers, die vrouwen uit het binnenland helpt bij het aanvragen van kinderbijslag en andere vormen van ondersteuning. De voertaal in ambtelijk Suriname is Nederlands en dat is lastig als je uit het binnenland komt en alleen Saramaccaans spreekt.

We houden contact met de familie en we blijven steun geven op verschillende manieren. Alleen de logistiek moet aangepast worden. Want het was heel heet en heel ver.

Willem Wanrooij

 15-1-2015

 

ZEKER WETEN

De school op Gujaba, een dorp van 4000 inwoners aan de Surinamerivier, is een mooi gebouw, met mooie lokalen en mooie wc’s. Gefinancierd door de overheid. Jammer genoeg heeft de aannemer niet gezorgd voor een watervoorziening naar de toiletten, en het geld is op. Er komt ook niet meer geld. Ze kunnen niet doorgespoeld worden en dus heeft het schoolhoofd het gebruik verboden en de deuren stevig op slot gedaan.  De behoeften worden nu dus in de buurt van de school gedaan. Daar moet verandering in komen en daar komt verandering in. HOE? Kansrijk Suriname zoekt altijd de samenwerking met de lokale partijen. Dat is in dit geval het schoolhoofd. Hij heeft tien jaren op een Nederlandse school gewerkt en is teruggegaan om bij te dragen aan het onderwijs in Suriname. WAT moet er gebeuren?  Waterleidingen zijn er niet in Gujaba, maar de rivier is altijd dichtbij. Bijna alle dorpen in het binnenland liggen immers aan een rivier. Rivierwater moet opgepompt worden naar grote containers. Die staan op een hoge stellage, zodat er druk komt te staan op het water. WELKE stappen zijn gezet? Er is een bestek gemaakt van alle materialen en de arbeid. Er is een begroting aan gekoppeld en we zijn in gesprek met een Nederlandse leverancier, die ons wel wil sponsoren en voor weinig geld de 250 meter brandslang wil leveren. De pomp is al in Gujaba  en een toezichthouder voor de uitvoering ook. Een flink deel van het geld hebben we ingezameld en voor het ontbrekende deel benaderen we stichtingen die goede doelen steunen en hopen we op spontane donaties. De toiletten zijn er en binnenkort gaan ze ook werken.  Zeker weten.

Willem Wanrooij

 

december 2014

Bezoek voor een Kansrijk Suriname

In de week van 20 tot 27 november 2014 heb ik Suriname bezocht. Niet alleen voor FUN maar ook om voor de Stichting Kansrijk Suriname de contacten te onderhouden.

Na aankomst moest er meteen van alles geregeld worden om te zorgen dat tijdens de “sportdag” op de Clarke school vrijdag 21 november de boeken ( 6 m3) die we hadden verstuurd vanuit Nederland er zouden zijn.

Op vrijdag 21 november om 7 u, met Marianne en Joleen ( onze artsen) op weg naar de Clarke school en ja hoor we waren op tijd.
Honderden kinderen stonden klaar om deel te nemen aan de spelen. Maar ook was er natuurlijk eten want eten en drinken hoort er echt bij in Suriname. Als laatste activiteit was er een dans ( disco) sessie in een van de klaslokalen ( op het filmpje aan het eind  krijg je een impressie). Volop feest. Leek wel carnaval. Tenslotte een vuurwerk om de dag af te sluiten.

Gelijk met dit vuurwerk kwamen de 6 m3 boeken binnen. Een hele volle vrachtwagen. Transport van Nederland naar Suriname en van de haven in Suriname naar de Clarke school is geheel belangeloos verzorgd door Guimar. De zoon van de eigenaar was persoonlijk aanwezig om de boeken over te dragen.
Gewoon een prachtige dag en vele blije gezichtjes. Daar doe je het voor.

Volgende dag zwemmen met een aantal kinderen die door onze stichting worden gesponsord. Erg vermoeiend, want meisje van 12 tot 18 jaar zijn erg actief en weten van geen ophouden in het water. Maar ook dit was erg leuk. Entree 3,50 euro. Voor die mensen niet te betalen. Dus weer voldoening. Ook Marianne en Joleen moesten er aan geloven in het water. Volgende dag veel spierpijn.

Verder gesprekken gevoerd met diverse instanties zoals ambassade, scholen, bedrijfsleven, sportscholen etc.

24 november afscheidsdineetje gehad met Joleen en Marianne. Daar was ook bestuurslid Theo aanwezig en onze adviseur ter plaatste Joy ten Berge. Was gezellig, lekker eten en drinken en voor ons betaalbaar.

Zojuist ( 25-11) Marianne en Joleen een goede reis gewenst. Zij vertrekken vandaag. Ik heb nog twee dagen en ga die ook productief maken. Maar ook een beetje genieten.

Henk van Tilborg
Vice voorzitter Kansrijk Suriname

 

 

24 november 2014.

Onze maand Suriname zit er weer op. Morgen vliegen we terug. Hieronder een greep uit onze activiteiten in de afgelopen twee weken.

Op verzoek van de Medische Zending werkten we op werelddiabetesdag mee aan een voorlichtingsdag over diabetes op Bigipoika, een dorp, bewoond door Indianen, drie uur rijden van Paramaribo. Het dorp heeft 300 inwoners, waarvan meer dan de helft kinderen. De dag was geweldig georganiseerd, iedereen kon gratis gewicht, bloeddruk, bloedsuiker en BMI laten bepalen. Daarna kregen ze van ons indien nodig een bijpassend advies ( naar de poli, dieet aanpassen, etc.), soms met een tolk erbij. Marianne hield een praatje voor de volwassenen over suikerziekte en hoge bloeddruk, Joleen sprak met de schoolkinderen van klas 4, 5 en 6 (groep 6, 7 en 8) over gezonde voeding en de relatie tot suikerziekte. Belangrijke mensen uit het dorp (o.a. de vrouwelijke kapitein) voerden een toneelstuk op, er werden gymnastiekoefeningen gedaan en na afloop was er voor iedereen een gezonde maaltijd die ter plekke werd bereid.

 

We maakten deze dag kennis met een bestuurslid van Stichting Uma nanga neng, (vrouwen met een stempel). Zij helpen vrouwen met zaken die ze zelf niet voor elkaar krijgen, bv met het invullen van ingewikkelde formulieren. Ze gaan ook naar de vrouwen toe als dat nodig is, iets dat hier zelden gebeurt. Wij kunnen nog veel aan deze stichting hebben, omdat wij ook bezig zijn mensen met problemen te helpen en mensen uit Suriname kunnen dit natuurlijk veel beter oplossen dan wij. Dit is nou precies wat we graag willen en waar we zo hard aan werken: samenwerken met andere instanties. Het lijkt wel of dat in Suriname zelden gebeurt, wat een enorme verspilling van energie, kennis en geld lijkt.

Een half jaar geleden hadden we geregeld dat een van de gehandicapte meisjes met wie we contact hebben bij de revalidatie van het academisch ziekenhuis terecht kon. Ze hoefden alleen nog maar te bellen voor een afspraak. We gaven haar tante het telefoonnummer, en dachten dat we de boel goed in gang gezet hadden. Nu kwamen we informeren hoe het ging en bleek dat ze nog steeds geen afspraak hadden: het nummer zou een antwoordapparaat zijn. Dit leek ons raar, het was het nummer van het academisch ziekenhuis, dus belden we zelf maar eens. Wat bleek: er kwam een bandje met keuzemogelijkheden. Eerst een keuze uit drie talen, daarna 10 mogelijkheden om te kiezen, waarbij het laatste nummer toegang gaf tot de telefoniste. Vervolgens werd er in het Engels (we hadden Nederlands gekozen) gezegd dat alle lijnen bezet waren. Dat dit te moeilijk was begrepen we. We maakten zelf de afspraak en inmiddels is het meisje gezien en zit nu in een wekelijks behandeltraject. Een klein succesje, en een half jaar vertraging, maar wij zijn er blij mee en het meisje ook.

Afgelopen week gaven we weer een paar dagen voorlichting over puberteit, sex en tienerzwangerschap aan kleine groepen meisjes op de Clarkeschool. Het blijft een moeilijk onderwerp voor deze kinderen om over te praten. Af en toe kwamen er kinderen die we al eerder in de groep hadden gehad, en die kwamen sneller los, wat de gesprekken ten goede kwam. Het is moeilijk alle vooroordelen over anticonceptie de wereld uit te krijgen, bv dat je zwak wordt van de prikpil, en je leven lang onvruchtbaar, om maar eens wat te noemen. We gaan er maar vanuit dat alle kleine beetjes helpen, en herhaling zeker. Over een half jaar weer verder.

k

 

De laatste dag voor het weekend was er feest op de Clarke school: een spellen kermis voor alle kinderen vanaf de eerste klas. Grote happening. ‘s Morgens vroeg begon iedereen met het versieren van het terrein, en overal stonden spellen klaar, spijkerpoepen, bal gooien, blikgooien, etc. De kinderen hadden er zichtbaar zin in, er was feestelijke muziek, Kansrijk Suriname was ruim vertegenwoordigd, naast wij tweeën was ook bestuurslid Henk van Tilborg aanwezig, die nu een week in Suriname is. Er was een grote hoeveelheid lekker eten (in Suriname geen feest zonder eten!), veel prijsjes voor de kinderen,  kortom, feest!

De feestvreugde werd nog groter toen aan het einde van de dag de boeken die we hadden verstuurd aankwamen. Deze boeken zijn belangeloos verscheept vanuit Nederland door de heer Leo Tjin A Djie van NV Gumair. Meer dan genoeg leesboeken voor de hele school.

De dag werd afgesloten met een feestelijke disco.

video

Zaterdag gingen we met twee meisjes die door Kansrijk Suriname worden ondersteund en een vriendin van een van de twee naar Cola Kreek. Tot onze grote vreugde ging Henk ook mee, wat niet alleen de feestvreugde zeer verhoogde, maar ook erg praktisch was omdat hij een auto heeft. Een leuk slot van onze maand hier.

 

Graag zouden we u alvast vertellen wat er nog meer in de pijplijn zit maar nog niet helemaal rond is. Maar dat is op de zaken vooruitlopen. Hopelijk kunnen we u daar spoedig meer over vertellen, onder “laatste nieuws” op de home page, op onze facebookpagina, of in de nieuwsbrief.

Nu nog wat laatste restjes afhandelen en onafhankelijkheidsdag meevieren. In april komen we terug.

Marianne Rutgers en Joleen Caljouw

 

12 november 2014

Onze eerste twee weken in Suriname zitten  er alweer op. De eerste week stond o.a.in het teken van het verstevigen en uitbreiden van ons netwerk, enorm belangrijk voor ons werk hier. Ook bezochten we de kinderen die we onder onze hoede hebben en regelden nog een aantal zaken met hen, zoals een afspraak met de fysiotherapeut, schoolzaken, etc. Voor 2 kinderen hadden we een bureaulamp op zonne- energie meegenomen, reuze succes. We bekeken de twee nieuwe scholen die Sunny Point ( voor Sunny Point zie onder projecten) rijk is. Wat een aanwinst! Twee prachtige witte gebouwen in een zandwoestijn met armoedige huisjes. Hek eromheen, wachters erbij, goed als uitvalbasis voor onze activiteiten.

De lagere school was nog niet erg compleet, had nog veel te weinig stoelen en geen water, maar het hoofd had al actie ondernomen, en terwijl wij er waren kwam het jeugdjournaal filmen en kregen ze de toezegging voor meer meubilair, dus dat zal vast goed komen. De net gestarte muloschool ernaast heeft 9 klassen van 12 leerlingen, ziet er geweldig uit en heeft enthousiaste directrices. Met hen bespraken we de mogelijkheid van huiswerkbegeleiding, niet alleen voor de leerlingen van deze school, maar voor alle mulokinderen uit Sunny Point. De meesten gaan naar een mulo in de stad. We zijn ook aan het kijken naar mogelijkheden voor andere activiteiten hier, er is voor de kinderen, behalve voetbal voor de jongens en wat zondagschoolaktiviteiten helemaal niets! De start van het jeugdkoor is wederom uitgesteld, de juf die we op het oog hadden kan voorlopig niet werken, maar we zijn al met iemand anders bezig en dat zal wel lukken.

Miguel en Serge van ICTBedrijf Alembo , die samen de website voor ons bouwden, ontvingen ons op hun kantoor, ter kennismaking en voor de laatste hand aan de website.

De afgelopen week waren we in Gujaba, een dorp aan de Surinamerivier. Hier kan je aleen per korjaal komen. Onze contactpersoon daar is het hoofd van een van de twee lagere scholen. We mochten slapen in het huis van een van de leerkrachten die nu met zwangerschapsverlof is. Leerkrachten komen meestal voor drie jaar naar het binnenland, krijgen dan een huis van de overheid, maar gaan alle vakanties, ziektes en andere verloven naar hun huis in de stad. Een bed voor ons was er niet, maar wij hadden onze hangmatten bij ons en sliepen heerlijk op het overdekte terras.  (volle maan!) Tot onze teleurstelling waren de boeken die al meer dan twee jaar wachtten op uitpakken in het Krutu Oso (gemeenschapshuis) nog steeds niet uitgepakt. De andere school in Gujaba zou de verdeling op zich nemen. We besloten onze teleurstelling om te zetten in daadkracht en een dag later had “onze” school een prachtig ingerichte bibliotheek, en waren de dozen met boeken voor de andere school opgehaald. Leerkrachten en kinderen waren erg blij, en wij werden bedankt met een prachtig lied, gezongen door de hele school.

 

Tijdens ons vorige bezoek hadden we gekeken of het mogelijk zou zijn om stroom voor de school op te wekken met waterenergie. We hadden van van firma Booiz, die ons wil helpen dit plan te realiseren, huiswerk meegekregen: we moesten een proefopstelling maken in de rivier, stroomsnelheid meten  (touw met na iedere meter een knoop) en kijken hoeveel liter water er nodig was om een blad dat in de stroom lag tegen te houden. Een hele klus. De technische man van het dorp hielp ons, beter gezegd wij lieten hem de tekening zien, en hij voerde het werk uit en gebruikte ons als hulpjes. Werkte uitstekend! Prototype 1 bleek te zwaar, prototype 2 leek perfect, maar brak door de druk van het water. Toen hadden we een probleem, geen extra materialen, geen zaag en we waren midden op de rivier. Thenus liet zich niet uit het veld slaan en mixte wat van prototype 1 en 2, en zowaar, het lukte! Hopelijk kunnen we nu aan Booiz laten zien hoe het ging ( we maakten filmpjes), en Thenis kan het apparaat vervolmaken voor verdere proefnemingen, als er wat meer water in de rivier is. Die was nu op zijn laagst, aan het einde van de grote droge tijd.

 

Het weekend bleek meester Imro weg te gaan, en voor ons had het niet veel zin om dan op Gujaba te blijven, omdat we vooral met hem overleggen, de meeste mensen spreken namelijk geen Nederlands. . Hij ging naar Kajapati, een dorp een eind stroomafwaarts, het dorp van zijn vader. We mohten met hem mee! Leuk om weer een ander dorp te zien. Ook hier kregen we een eigen huis, maar nu een traditioneel huis met een kleine slaapkamer waar onze hangmatten konden hangen, en zonder water en wc. Vlakbij was een kreek, waar we prima konden baden, en dit vinden we wel zo leuk. Er werd heerlijk voor ons gekookt, we werden rondgeleid door het hele dorp (wat nogal wat tijd in beslag nam want overal moest uitgebreid gesocialized worden, en allemaal in het Saramaccaans, waar we op 3 zinnen na niets van verstaan. We boften enorm, want op zondag was het jaarlijkse visfestijn op de rivier. (Noekoe, spreek uit neekoe). De avond tevoren is het hele dorp in de weer gif te kloppen uit lianen, dat de volgende ochtend in het water wordt gegoten. Elk dorp krijgt 140 porties om kapot te slaan.  Alle vissen raken dan bedwelmd en zijn gemakkelijk te vangen. De rivier lag vol bootjes, en jong en oud gingen te water en vingen vissen, met houwer, visnet, pijl en boog, met de hand, of spies. Zelfs vijfjarigen waren er al enorm bedreven in. We keken onze ogen uit. Uiteraard aten we ‘s middags vis. Het gif schijnt voor mensen niet gevaarlijk te zijn. En de vissen die niet gevangen worden komen weer bij als ze weer in gifvrij water komen

Nu zijn we weer in Paramaribo, waar het tijdens onze afwezigheid enorm geregend heeft. Fijn voor de grond en de watertanks. Marianne en Joleen